این فناوری برای سفر انسان به مریخ ضروری است. در این راستا، ناسا 513356 دلار به دانشگاه تگزاس برای همکاری در توسعه این برنامه پرداخت کرد.

دانشگاه تگزاس به همراه سه موسسه دیگر باید بتوانند کارایی بازیافت اکسیژن را به بالای 75 درصد برسانند.

برایان دنیس محقق ارشد این پروژه بوده با کریشنان راجشوار بر روی این پروژه کار خواهند کرد.

این گروه قصد دارند روی ساخت راکتور الکتروشیمیایی میکروسیالی برای جدا کردن اکسیژن از دی اکسید کربن کار کنند. این راکتور که قرار است در سال آینده ساخته شود اکسیژن را از هوای بازدم افراد داخل کابین جدا می کند.

دنیس گفت : بعد از 15 ماه کار روی فاز اول این پروژه، نمونه اول این دستگاه را به ناسا تحویل خواهیم داد. اگر برای فاز دوم نیز انتخاب شدیم، روی ساخت واحد اصلی کار خواهیم کرد که امیدواریم که این فناوری بتواند در ایستگاه بین المللی فضایی نصب شود.

دنیس اضافه کرد:این دستگاه از آب و دی اکسید کربن به عنوان مواد اولیه استفاده کرده تا اکسیژن و هیدروکربن هایی نظیر متان تولید کند. گازهای هیدروکربنی به بیرون از کابین فرستاده شده و اکسیژن برای تنفس مورد استفاده قرار می گیرد.

دنیس افزود: الکترود نانوکامپوزیتی ساختیم که با پتانسیل های بسیار پایین می تواند به سرعت اکسیژن ایجاد کند. این بدان معنی است که این نانوالکترود می تواند در زمان کم، با مصرف انرژی بسیار کم مقدار اکسیژن زیادی را تولید کند. مصرف انرژی در فضاپیماها اهمیت زیادی دارد زیرا انرژی در انجا از پنل های خورشیدی تامین شده و مقدار تولید انرژی کم است. بنابراین این دستگاه باید کوچک و کم مصرف باشد.

وی گفت :در حاضر از فناوری در ایستگاه های فضایی استفاده می شود که نرخ بازیافت آن 50 درصد است. با افزایش این نرخ می توان مقدار اکسیژن حمل شده را کاهش داد و به جای آن اسباب و تجهیزات مورد نیاز را به فضا منتقل کرد که با این کار زمان ماموریت های فضایی افزایش می یابد.